Ιταλία Μελόνι Γαλλία
--
Μετά από μια πρόχειρη ματιά στο youtube και τον ηλεκτρονικό τύπο προσπάθησα να ανακαλύψω αν η Ιταλίδα μεταφασίστρια πολιτικός Μελόνι έχει πετύχει κάτι
Η Ιταλία κατόρθωσε να πάρει από το ταμείο ανάκαμψης 750 δις και να τα ρίξει στην οικονομία. Υποθέτω ότι δεν είναι / αν είναι / κατόρθωμα της Μελόνι μόνο αλλά των Ιταλών επιχειρηματιών με τεράστια πείρα στην οικονομία. Αφού λοιπόν είδαν ότι έφτασαν στο πάτο της εθνικής και διεθνούς οικονομίας της αγοράς την τελευταία δεκαετία "έβαλαν"/ συνέβαλαν κάποια πολιτικό που τους φάνηκε "δυναμικιά" να κρατήσει το τιμόνι της χώρας και αυτοί έκαναν το εθνικό τους καθήκον. Πέτυχαν ανάκαμψη της οικονομίας και ανάπτυξη 1%
Προσπάθησα να καταλάβω τι λέει η ίδια για αυτό, τι λέει ο τύπος και οι αντίπαλοί της.
Κάποιοι λένε ότι είναι υπόδειγμα για ακροδεξιές κυβερνήσεις στην Ευρώπη που τις βλέπουν να φτάνουν μετά την Ιταλία πχ Γαλλία Λεπέν. Η ανήψια της Λεπέν την υμνεί και λέει ότι πέτυχε χάριν των οικονομικών ελαφρύνσεων που έδωσε στα μεσαία στρώματα και την κατάργηση των διαφόρων επιβαρύνσεων οικολογικού και άλλου(;) περιεχομένου στο κρατικό προϋπολογισμό δηλαδή κατάργησε περιττές δαπάνες..
----------
Απόκομμα δημοσιευθέν στα γαλλικά μίντια fb στις 13/10/2025
<<η Ιταλία διατηρείται εν μέρει στην επιφάνεια μόνο χάρη στο Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.>> (750 δισ €)
----------
Δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα τι εκανε ακριβώς έξ αιτίας των αόριστων για μένα ρεπορτάζ που διάβασα. Όμως το ψάχνω.
(ETF)
An exchange-traded fund (ETF) pools a group of securities into a fund and can be traded like an individual stock on an exchange)
Συνεχίζεται ..
..
Γαλλία .. Ελλάδα
Ο Κασσελάκης καθημερινά με τις θέσεις του Κινήματος Δημοκρατίας της ΔΕΘ καταρρίπτει τα αφηγήματα της ΝΔ. Μάλιστα βλέπω ότι οι θέσεις (*) αυτές είναι πολύ τεκμηριωμένες και ξεπερνούν στην τεκμηρίωση και επιχειρηματολογία την Βαβυλωνία που ξέσπασε αυτή τη στιγμή στο Peak στη πολιτική σκηνή της Γαλλίας. Φυσικά οι θέσεις του Μελανσόν είναι οι πιο στιβαρές και αντιμνημονιακές. Οι θέσεις της δεξιάς της Λεπέν και του Μακρόν-νισμού ένα "μπουλουγούρι" νεοφιλελευθερισμού, μιλιταρισμού και μετοχοποίησης του κοινωνικού ταμείου των συντάξεων και ιδιωτικοποίησης του κοινωνικού αποθέματος της χώρας και των δημόσιων υποδομών της. Το σοσιαλιστικό κόμμα που στη Γαλλία το αποκαλούν "αριστερά" είναι ένα κόμμα γιαλαντζί "αριστερό" που κυνηγάει θέσεις όπως εδώ το νεο-πασόκ. Μαζί με το κόμμα του Μελανσόν υπέγραψε μια συμφωνία και μέτωπο και εκλέξανε με αλληλοϋποστήριξη βουλευτές που χάριν σε αυτούς είναι πρόεδρος σήμερα ο Μακρόν. Αυτό το στάτους προδίδει σήμερα το PSF και η διαμάχη διαρκεί.. Σίγουρα και σύντομα θα ξεκαθαρίσει γιατί το μεγάλο κεφάλαιο επ' ουδενί δέχεται τα κατώτερα στρώματα και οι καταπιεσμένοι μεσαίοι κλπ να του βάλουν χέρι. Σε αυτό θα δούμε ποιος θα τον σιγοντάρει να ξεμπλέξει. Η Λεπέν έχει κάποιες δυσκολίες θεσμικά γιατί πιάστηκε κλέφτρα και έβαλε μπροστά αυτό το μαϊμού φιλελεύθερο φασιστάκι Μπαρντελά. Οι δημοσκοπήσεις τον βγάζουν μπροστά αλλά δεν ξέρω αν είναι μαϊμού όπως και οι προεδρικές του '24. Έχει ενδιαφέρον η κατάσταση γιατί πάει πακέτο με τις δικές μας κάθετη διαφθορά φθορά του Μητσοτάκη!
Μπαϋρού Μπαϋρού!
Που είσαι μωρή
ψευτοαλεπού;
Πάει χάθηκες!
Δεν με άκουγες
να μην μπλέξεις!
Χαχαχα!
Χρήστος Ρουμελιώτης
13/10/2025
(*) Taxer les riches : ZUCKMAN 2% επί των πλουσίων. Γαλλία. Αυτό θα προκαλούσε φυγή 40.000 στελεχών επιχειρήσεων στο εξωτερικό. Μαζί τους έφευγαν και 300 δις € στο εξωτερικό. Αυτό λέει πολιτικός αναλυτής θα γινόταν επί Μιτεράν όταν ο τελευταίος θα επιχειρούσε να επιβάλει ένα παρόμοιο φόρο.
ΕΝΑ ΆΡΘΡΟ που πιθανώτατα παρέχει .. εξηγήσεις : ..
By Vlassis Vasilopoulos
Καταλαβαίνω την ανάγκη των καημένων κορόιδων να επιμένουν να βαυκαλίζονται ότι η ψήφος τους καθορίζει τις εξελίξεις, αλλά το κουμάντο στην Ευρώπη γίνεται ερήμην τους.
Στη Γερμανία, η BlackRock έχει μερίδια (τόσο άμεσα, όσο και μέσω funds που κατέχει), που κυμαίνονται μεταξύ του 3% και 10% στις: Commerzbank, Deutsche Bank, Continental, Adidas, Bayer, Lufthansa, Sofran, Daimler, BASF, Allianz, Siemens, Thyssen Krupp, Munich Re, Rheinmetall και Hensholdt. Κατέχει επίσης μια μακρά λίστα μετοχών, κάτω από το όριο του 3%, σε πολλές άλλες γερμανικές εταιρείες, ιδίως στους τομείς των πιστώσεων και των ασφαλειών.
Στη Γαλλία, έχει μερίδια, μεταξύ του 3% και 9%, στις: Sanofi, TotalEnergies, LVHM, Schneider Electric, Société Générale και Orpea. Όπως στη Γερμανία και στην Ιταλία, κατέχει επίσης μερίδια κάτω από το όριο του 3% σε πολλές γαλλικές εταιρείες, με σημαντικό αντίκτυπο στον τραπεζικό τομέα.
Στην Αγγλία, διαχειρίζεται μια σειρά από αμοιβαία κεφάλαια ΟΣΕΚΑ με έδρα το νησί, τα οποία περιλαμβάνουν σημαντικά μερίδια σε βρετανικές εταιρείες, ενώ διατηρεί άμεση μετοχική παρουσία στις: Shell, Netwest Group και Preqin.
Στην Ισπανία οι συμμετοχές της επικεντρώνονται στο τραπεζικό σύστημα και ειδικότερα στις: BBVA, Banco Sabadell, Banco Santander και Caixa Banca, όπου το μετοχικό της μερίδιο κυμαίνεται μεταξύ του 6% και 8%, καθώς και σε ορισμένους άλλους βασικούς τομείς, όπου το μερίδιό της υπερβαίνει το 5% (από την Iberdola έως την Repsol, την Enagas, την Redeia, την Telefonica, την Grifols, την Fluidra, την Merlin και την AM-Deus). Κατέχει επίσης σημαντικό μερίδιο στη Naturgy, στην οποία ελέγχει ποσοστό 10%.
Αλλά πέραν όλων αυτών, είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος στις εταιρείες που διαχειρίζονται τα χρηματιστήρια του Λονδίνου, της Φρανκφούρτης και του Μιλάνο.
Έχει, επίσης, μαζική παρουσία σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες μέσω ενός εκτεταμένου δικτύου πωλήσεων ETF που παράγει η ίδια, με στόχο την προσέλκυση των αποταμιεύσεων: ο τομέας των ETF γνωρίζει ισχυρή ανάπτυξη, με συνολική αγορά στην Ευρώπη άνω των 2,8 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, που προορίζεται να προσελκύσει ένα μεγάλο μέρος των διαχειριζόμενων αποταμιεύσεων, με πάνω από 11 εκατομμύρια σχέδια αποταμίευσης μόνο σε ETF.
(ETF)
An exchange-traded fund (ETF) pools a group of securities into a fund and can be traded like an individual stock on an exchange)
Τέλος, η BlackRock είναι το ένα από τα τρία πανίσχυρα αμερικανικά funds που κυριαρχούν στην ευρωπαϊκή σκηνή. Ανάλογα, δηλαδή, ισχύουν τα πράγματα για την Vanguard και την State Street, των οποίων οι δραστηριότητες βασίζονται κυρίως στην παραγωγή ETF και σε funds που κατέχουν σημαντικά μερίδια σε ιταλικές εταιρείες.
Τα παραπάνω αρκούν να εξηγήσουν το γιατί, ενώ η Γαλλία είναι πρακτικά ακυβέρνητη και δεν μπορεί να περάσει προϋπολογισμό(*), η ΜΒ του Starmer δυσκολεύεται, όπως και η πλειοψηφία που στηρίζει τον Merz στη Γερμανία και η Ιταλία διατηρείται εν μέρει στην επιφάνεια μόνο χάρη στο Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας,
<<Εδώ κρύβεται η απάντηση γιατί η Ιταλία πάει καλά>>
οι χρηματιστηριακές αγορές σε Παρίσι, Λονδίνο, Φρανκφούρτη και Μιλάνο πάνε καλά: η αξία των εισηγμένων εταιρειών τροφοδοτείται από ενέσεις ρευστότητας από τα μεγάλα funds, ξεκινώντας από τα αμερικάνικα, από κέρδη που παράγονται από τις ίδιες εταιρείες που αγοράζουν χρηματοοικονομικά προϊόντα που παρέχονται από τα ίδια αυτά funds, από τη διανομή μερισμάτων στους μετόχους (που αποτελούνται από τα μεγάλα funds) και από πολυάριθμες συναλλαγές επαναγοράς, σχεδιασμένες για να μειώσουν περαιτέρω τη φορολογία του χρηματοοικονομικού εισοδήματος.
Με άλλα λόγια, η χρηματιστηριακή αγορά τα πάει καλά επειδή αδιαφορεί πλήρως για την πολιτική και ανταποκρίνεται στη μοναδική δύναμη των μεγάλων χρηματοοικονομικών παικτών, ικανών να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και να τη διαμορφώνουν κατά βούληση. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς, υπό αυτές τις συνθήκες, στρατηγικές οικονομικού σχεδιασμού που συνδέονται με πολιτικές πίστωσης και απασχόλησης. Στα δυτικά χρηματοοικονομικά, που αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο του νεοφιλελευθερισμού, η πολιτική, η παραγωγή και η εργασία γίνονται ολοένα και πιο υπολειμματικά.
Ο κόσμος έχει αλλάξει, αλλά στις πανεπιστημιακές σχολές, ειδικά στη νομική, στις πολιτικές επιστήμες, στη φιλοσοφία, εξακολουθεί να διδάσκεται ο παλιός.
Για να πάρουμε μια ακόμα ιδέα: σύμφωνα με το Μητρώο Διαφάνειας, που ξεκίνησε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή το 2008, υπάρχουν 8.000 λόμπι και 138.000 λομπίστες που δραστηριοποιούνται εντός των ευρωπαϊκών θεσμών, 95.000 εκ των οποίων είναι πλήρους απασχόλησης (και αυτοί είναι μόνο οι εγγεγραμμένοι), απέναντι σε 705 ευρωβουλευτές (ως επί το πλείστον πολιτικοί δεύτερης και τρίτης διαλογής στις εθνικές τους πολιτικές σκηνές και άσχετοι περιφερειακοί ανθυποcelebrities) που ψηφίζονται από τους πολίτες.
Ο κόσμος έχει αλλάξει επειδή, σχεδόν παντού, έχουμε περάσει από το όραμα των Ιακωβίνων, που αποκρυσταλλώθηκε στον γαλλικό νόμο του 1791, γνωστός ως "Le Chapelier", που απαγόρευε τη δημιουργία και λειτουργία οποιουδήποτε λόμπι, αφού έθετε ως αίτημα την ανυπαρξία γενικών ή ειδικών συμφερόντων, δεδομένου ότι έπρεπε να υπάρχουν μόνο τα συμφέροντα του κράτους, στο τρέχον όραμα, που θέτει ως αίτημα την ύπαρξη μόνο ειδικών συμφερόντων, δεδομένης της αποσύνθεσης των κρατικών.
Vlassis Vasilopoulos
ΕΙΔΙΚΌ ΆΡΘΡΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΌΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΈΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΈΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΛΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΕΜΠΙΣΤΕΎΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΎΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΌ.
Deux voix, une même quête : la bonne gouvernance au service de la France
Dominique de Villepin et Mathilde Panot — bien qu’issus de sensibilités politiques différentes — partagent une vision commune, rare et précieuse : celle d’une gouvernance juste, transparente et centrée sur le peuple.
Leur engagement, leurs paroles et leurs actes révèlent une conviction profonde : la nation, dans sa forme républicaine, demeure le seul cadre capable de concilier liberté civile, démocratie vivante et solidarité sociale. Or, cette nation est aujourd’hui fragilisée, fracturée par les logiques impersonnelles de la mondialisation financière, qui sapent les fondements mêmes de nos démocraties.
Dans un contexte marqué par la montée de la défiance, la persistance de la corruption et la concentration du pouvoir entre les mains d’une minorité — non seulement nationale, mais mondiale —, la question n’est plus seulement idéologique, mais existentielle : qui pourra redonner à la France les moyens de se gouverner elle-même, en toute souveraineté et justice ? Ces deux personnalités, malgré leurs différences partisanes, semblent incarner une alternative possible : celle d’une politique au service du bien commun, ancrée dans les principes de la bonne gouvernance.
Car la bonne gouvernance n’est pas un concept abstrait. Elle est le socle sans lequel aucun droit humain ne peut être pleinement réalisé. Elle repose sur cinq piliers indissociables : la transparence, la responsabilité, l’obligation de rendre des comptes, la participation citoyenne et la capacité de répondre aux besoins réels de la population. Elle exige que les institutions publiques gèrent les affaires de la cité avec intégrité, dans le respect de l’État de droit, et sans favoritisme ni détournement.
Or, aujourd’hui, des sommes phénoménales sont englouties dans des conflits inutiles, au profit d’une poignée de profiteurs, tandis que les citoyens ordinaires voient leurs droits fondamentaux — à la santé, à l’éducation, à un logement décent, à une justice équitable — devenir des privilèges. La corruption, loin d’être un simple dysfonctionnement, est un système qui entretient la pauvreté, étouffe l’espérance et détruit la confiance dans l’État. Elle est l’ennemi intime de la démocratie.
C’est pourquoi, qu’importe l’étiquette politique — droite, gauche ou ailleurs — ce qui compte, c’est la capacité d’un dirigeant à incarner ces principes. À refonder l’État, non pas comme une machine de pouvoir, mais comme un espace de dialogue, de justice et de solidarité. À favoriser une recomposition territoriale qui redonne de la voix aux acteurs locaux. À rendre l’action publique efficace, transparente, proche des gens. À renforcer les capacités collectives plutôt qu’à servir des intérêts privés. Et à porter, sur la scène internationale, une vision de la gouvernance fondée sur les droits humains, non sur la loi du plus fort.
Jean-Luc Mélenchon, dont on ignore encore s’il sera candidat en 2027, a lui aussi souvent dénoncé ces dérives. Mais au-delà des figures, c’est un modèle de société qui est en jeu. La mondialisation, telle qu’elle s’est imposée, a vidé les États-nations de leur substance démocratique, les transformant en simples relais d’une gouvernance technocratique et financiarisée. Pourtant, seule la nation, réinventée et réaffirmée dans ses valeurs républicaines, peut offrir un contrepoids à cette dépossession.
Ainsi, Dominique de Villepin et Mathilde Panot, par leur éthique, leur refus de la compromission et leur attachement à une politique au service du peuple, incarnent peut-être ce que la France attend : non pas un sauveur providentiel, mais une volonté collective de reconstruire une gouvernance digne de ce nom. Une gouvernance où la parole circule librement, où la vérité n’est pas muselée, où la justice n’est pas marchandée — bref, une gouvernance qui rende à chacun sa place, sa dignité et son pouvoir d’agir.
Car au fond, la vraie question n’est pas : « Qui sera élu ? »
Mais : « Qui osera remettre le peuple au cœur du pouvoir ? »
ΓΑΛΛΊΑ Eric Coquerel
https://www.facebook.com/share/1UYY7ByenQ/
🚨 Au final, l’effort contributif des plus riches et des grandes entreprises est 2 fois moindre dans le Projet de Loi Finance de 2026 que dans celui de 2025 : moins 4 milliards d’euros !
C’est un budget encore plus inégalitaire.
Il faut censurer le gouvernement
#Lecornu2 !
Comments
Post a Comment