Ρίτσος, Σεφέρης, Καρούζος

«Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου».
«Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του»
«Να είμαστε έτοιμοι. Κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα»
«Κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα».
«Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως».
«Μου χρειάζεται πριν απ’ το θάνατό μου μια ύστατη γνώση, η γνώση τού θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω»
«Κάποτε, από μια σύμπτωση, βρίσκουν οι λέξεις το άλλο νόημά τους»
«Μάθε ν’ αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη».
«Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα. Μονάχος στην δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα».
«Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. Αυτά που τα ‘χες και δεν τα ‘δωσες κλάφ’ τα».
«Για να φτάσεις να πεις την αλήθεια, θα πρέπει -λέει- να μην περιμένεις πια τίποτα».
«Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει».
«Αν δεν μπορέσω να το δεις κι εσύ, μοιάζει σα να μη το ‘χω».
Γιάννης Ρίτσος

Έπρεπε να φτάσω 

στο κατώφλι της αυτοκαταστροφής 

για να καταλάβω 

πως το σπουδαίο δεν είναι 

ν' αλλάξουμε τη ζωή μας, 

ονειροπολώντας μιαν άλλη

πιο ενδιαφέρουσα,

αλλά να κάνουμε να λαλήσει 

τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε,

την καθημερινή, την ταπεινή,

την ανθρώπινη, 

όπου το καθετί 

που μπορούσε να γυρέψουμε 

πρέπει να υπάρχει.

Σ' αυτή τη δική μας ζωή,

την αναφαίρετη και μοναδική

(αφού κανένας άλλος δεν την έχει)

που δίνει το χυμό στα έργα μας

και τα κάνει όμοια μ' εμάς,

πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε

το θαύμα.

Γιώργος Σεφέρης

Από το βιβλίο: ΜΕΡΕΣ Α΄

Νίκος Καρούζος 

Θανάσιμο Ανάπλι 

Φίλε ρωτώ αν έχεις 

άλλοτε δει τ’ Ανάπλι.

Όλη νύχτα μπορείς 

ν’ ανεβαίνεις τις σκάλες 

των ενετών με αναπλιώτισσες 

απέλπιδες εκεί ψηλά

στα ζωγραφικά μπαλκόνια

των ψαράδωννα βλέπεις 

του φεγγαριού το μονοπάτι 

της αγάπης από σμάλτο

στην ακούσια θάλασσα 

νυχτερινή.

Αλλά πρέπει να μείνεις 

εδώ κάτω ξένος μακρινός

ξένος και λέω να δυναμώσεις 

το ραδιόφωνο που κρατάς

κι αν όχι να φύγουμε

πάλι στην εμπορική 

φωταψία των δρόμων.

Υπάρχει κι άλλο φεγγάρι

μπηγμένο σε μια στέγη 

και τη λιώνει.

Μείνε ξένος — αν πιέσω 

το κουμπί της μνήμης μου 

ο τρόμος θα με ανατινάξει.

Εδώ είναι η αποθήκη του ξένου

στόλου οι ενετοί μας κοιτάζουν

απ’ τον αναπλιώτικο ουρανό

με θυμούνται φυλακισμένο 

στην αποθήκη σήμερα μουσείο

τα χρόνια για την ελευθερία 

πρόχειρη φυλακή με θυμούνται.

Άνθος του κινδύνου αριστερά 

στο στήθος κι ο θάνατος

μοίρα των παλικαριών φίλων 

μου που χάθηκαν.

Γιάννη Άγγελε Μιχάλη 

ψηλά πολύ ψηλά…

«Ακούσατε αγαπημένα σας

τραγούδια» λέει το ραδιόφωνο

στο χέρι του ξένου και σεις

Γιάννη Άγγελε Μιχάλη τόσο 

ψηλά πολύ ψηλά.