Ρούσσι, Μαρία, Κοβέσι
Έλληνες / δες & Συνέλληνες /δες
και την αλήθεια στο σκαμνί
Με Μάρθαχ57 στη θυσία
και την τραγική Μαρία ικέτη
στης δικαιοσύνης το σφυρί
Με Κοβέσι καταπέλτη
ΟΠΕΚΕΠέ σκάνδαλα σωρό
Στα Τέμπη λαθροξυλό
Βρέθηκε και αυτό
Έλληνες Συνέλληνες όλοι μαζί
Φτάνουν πια οι αυταπάτες
Είναι καιρός για ομοψυχία
στους δρόμους σημαία μία
Κάθαρση με τη Μαρία!
Χρήστος Ρουμελιώτης
Κυψέλη 4/10/2025
Γεωργιάδης: άνθρωπος χωρίς ηθική.
Ο άνθρωπος που εκπροσωπεί την
"δύναμη και τη βία" της εξουσίας
όπως λέει ο Αισχύλος - Καμύ
Είναι η επιβεβαίωση της αυταρχικής εξουσίας.
Δυστυχώς δεν υπάρχει δικαστήριο
ηθικής να τον (κατά) δικάσει..
Μένει η συνείδηση του λαού στη κάλπη
με ερωτηματικό.
Χ.Ρ
4/9/2025
Δες και αυτό:
Σχόλιο μου στο fb 2/9/2025
Πολύ σωστά. Κυβέρνηση αποθέωση του παραλόγου του ανάλγητου. Δεν είναι κράτος αυτό. Κράτος εικονικό. Κράτος καραγκιόζης σαν εργαλείο που από μέσα το κόβει το ράβει και το κουνάει κάποιος όπως θέλει. Δεν θέλω αυτό το κράτος δεν με εκφράζει. Είμαι ο κοινός νους; Είμαστε πολλοί ναι 🙂↕️ Αξίζει μιας άσπλαχνης αντιμετώπισης ο όμηρος της εξουσίας που διεκδικεί το δίκιο του μέσα από εθελούσια πείνα; ΟΧΙ
ΣΆΤΥΡΑ
Ο ΣΑΤΡΑΠΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΞΕΓΥΜΝΩΣΕ
Όταν η εξουσία φοράει μάσκα θεάματος
Υπάρχουν στιγμές που η πολιτική γίνεται θέατρο — και το κοινό, αντί να χειροκροτήσει, χρειάζεται να γελάσει για να αντέξει. Το νέο βιντεοκλίπ του Jo Di με τίτλο «ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΈΧΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟ», δεν είναι απλώς τραγούδι· είναι πολιτικό καθρέφτισμα. Με κάθε beat, κάθε στίχο και κάθε εικόνα, η σάτιρα σπάει την αυταρέσκεια και αναδεικνύει τον σατράπη που κρύβεται πίσω από το δημόσιο πρόσωπο της εξουσίας.
Η υποκρισία γίνεται δεύτερη φύση
«Μ’ άνεση πάντα έγλειφες, εκεί που είχες φτύσει.»
Η πολιτική σαν παιχνίδι εντυπώσεων μετατρέπεται σε καριέρα θορύβου. Όπου η συνέπεια θεωρείται αδυναμία και η ευθύνη για τις πράξεις είναι πολυτέλεια. Το τραγούδι αποκαλύπτει την ουσία: η εξουσία δεν έχει πρόσωπο, έχει νοοτροπία.
Γλώσσα δηλητήριο, θέατρο εξουσίας
> «Με γλώσσα δηλητήριο κι ένα αδειανό σαρκίο…»
Η σάτιρα εδώ γίνεται όπλο. Σημαδεύει την τοξικότητα της πολιτικής ρητορικής που δηλητηριάζει την κοινωνία, διχάζει και αποπροσανατολίζει. Όσο πιο φανερά τοποθετείται η εξουσία στο θέατρο, τόσο πιο πολύ η κοινωνία χρειάζεται να γελάσει για να αντέξει.
Ο σατράπης και ο καθρέφτης
> «Σε σένα λείπει η ψυχή, η ανθρωπιά, η αγάπη.
Ένα άθλιο ανθρωποειδές στον ρόλο του σατράπη.»
Δεν πρόκειται για προσβολή. Πρόκειται για την απόλυτη αποτύπωση μιας πολιτικής κουλτούρας όπου η αυτοπροβολή έχει υπερβεί τη λογική και η εξουσία εξαντλείται στην εικόνα. Η σάτιρα αναλαμβάνει χρέος: να θυμίσει τι σημαίνει πολιτική ευθύνη.
Η σάτιρα ως πολιτική άμυνα
Η Ελλάδα ξέρει καλά τη σάτιρα: από τον Αριστοφάνη έως τους σύγχρονους καλλιτέχνες. Το τραγούδι του Jo Di συνεχίζει αυτή την παράδοση, αλλά με σύγχρονο beat και στίχους που τσακίζουν τη νοοτροπία της εξουσίας. Η σάτιρα δεν ζητά δικαιοσύνη — ζητά συνείδηση.
Το τραγούδι ως μαρτυρία
Το βιντεοκλίπ και το τραγούδι δεν είναι απλώς μουσική. Είναι φωνή μιας κοινωνίας που κουράστηκε να βλέπει την ίδια παράσταση με άλλους ηθοποιούς, που ξεκινούν κάθε φορά από τα ίδια «σκηνικά». Είναι υπενθύμιση ότι η εξουσία έχει και όρια — κι όποιος τα ξεπερνάει, γίνεται αντικείμενο σάτιρας.
Στο τέλος, το μόνο που έχουμε πραγματικά κοινό είναι τα δύο πόδια. Αυτά που τρέχουν για να αποφύγουν τα εμπόδια που βάζει η ίδια η εξουσία.
Οι στίχοι του τραγουδιού
«Το μόνο που ’χουμε κοινό»
Δημιουργός: Jo Di
Καθ’ όριο απανθρωπιάς.
Το έχεις ξεπεράσει.
Δεν έχει μείνει αισχρότητα.
Να μην έχεις ξεράσει.
Η κωλοτούμπα έγινε.
Η δεύτερη σου φύση.
Μ’ άνεση πάντα έγλειφες.
Εκεί που είχες φτύσει.
Το μόνο πού ’χουμε κοινό
είναι τα δύο πόδια.
Να τρέχουμε αποφεύγοντας
όσα βάζεις εμπόδια.
Με γλώσσα δηλητήριο
κι ένα αδειανό σαρκίο,
ασκόπως περιφέρεσαι
σε κάθε υπουργείο.
Με άνανδρη ξετσιπωσιά
και με θρασυδειλία,
βολεύτηκα κι αν κρύβεσαι
πίσω απ’ την ασυλία.
Δεν έμεινε κακοποιός
να μην υποστηρίξεις,
και εγκλήματα ανά τη γη
να μην χειροκροτήσεις.
Το μόνο πού ’χουμε κοινό
είναι τα δύο χέρια.
Εμείς για να δουλεύουμε,
κι εσύ μετράς τ’ αστέρια.
Σε σένα λείπει η ψυχή,
η ανθρωπιά, η αγάπη.
Ένα άθλιο ανθρωποειδές
στον ρόλο του σατράπη.
Ό,τι ήτανε ο Σαρκοζί, είπες, για τη Γαλλία,
είσαι εσύ εδώ σ’ αυτή την άθλια μπανανία.
Τον Νικολά του φόρεσαν δυο-δυο τα βραχιολάκια,
οπότε να ετοιμάζεσαι… νανοβιογιλεκάκια!
Το μόνο πού ’χουμε κοινό
είναι τα δύο πόδια.
Να τρέχουμε αποφεύγοντας
όσα βάζεις εμπόδια.
Με γλώσσα δηλητήριο
κι ένα αδειανό σαρκίο,
ασκόπως περιφέρεσαι
σε κάθε υπουργείο.
Το μόνο πού ’χουμε κοινό
είναι τα δύο χέρια.
Εμείς για να δουλεύουμε,
κι εσύ μετράς τ’ αστέρια.
Σε σένα λείπει η ψυχή,
η ανθρωπιά, η αγάπη.
Ένα άθλιο ανθρωποειδές
στον ρόλο του σατράπη.
Comments
Post a Comment