Ψηφιακή κάρτα τουρισμός

Γεώργιος Φλωρά >>>>>>

Γεώργιος Φλωράς:

Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας: προκλήσεις και προβληματισμοί σε Τουρισμό και Εστίαση

Η εφαρμογή της Ψηφιακής Κάρτας Εργασίας στους κλάδους του τουρισμού και της εστίασης έχει προκαλέσει σημαντικές αναταράξεις σε δύο από τις πλέον ζωτικές οικονομικές δραστηριότητες της Ελλάδας. Ενώ ο αρχικός στόχος της κάρτας εργασίας είναι η διασφάλιση της διαφάνειας και των εργασιακών δικαιωμάτων, η πραγματικότητα στην εποχική αγορά εργασίας των συγκεκριμένων κλάδων αποδεικνύει την ανάγκη για προσαρμογές και περαιτέρω διάλογο.

Η «Σεζόν» και η νέα πραγματικότητα

Για δεκαετίες, το μοντέλο της «σεζόν» αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της εργασίας σε τουρισμό και εστίαση, ιδίως κατά τους έντονους καλοκαιρινούς μήνες. Εργαζόμενοι και εργοδότες είχαν αναπτύξει ένα άτυπο σύστημα όπου οι εργαζόμενοι απασχολούνταν πολλές ώρες, συχνά 6-7 ημέρες την εβδομάδα, εξασφαλίζοντας ένα σημαντικό εισόδημα. Οι υπερωρίες, σε μεγάλο βαθμό, δεν δηλώνονταν ξεχωριστά, όλα ήταν «πακέτο». Με την Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας, οι υπερωρίες πρέπει πλέον να καταγράφονται με ακρίβεια, αλλάζοντας ριζικά έναν καθιερωμένο τρόπο συνεργασίας.

Η αυξημένη καταγραφή υπερωριών είναι ήδη εμφανής. Τον Μάρτιο, οι δηλωθείσες υπερωρίες στον τουρισμό εκτοξεύτηκαν κατά 637% σε σχέση με πέρυσι, ενώ στην εστίαση σημείωσαν αύξηση 55,2%. Αν και αυτό δείχνει την αποτελεσματικότητα της κάρτας στην αποκάλυψη της αδήλωτης εργασίας, παράλληλα αναδεικνύει τις προκλήσεις για τις επιχειρήσεις.

Έλλειψη προσωπικού και λειτουργικά προβλήματα

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που επιφέρει η κάρτα εργασίας είναι η έλλειψη προσωπικού. Στη Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, ενώ ένα εστιατόριο πριν τον Μάρτιο χρειαζόταν 10 εργαζόμενους, τώρα χρειάζεται τουλάχιστον 13, σε μια αγορά όπου οι κενές θέσεις στην εστίαση υπολογίζονται σε 5.000-6.000. Η απαγόρευση της 11ωρης εργασίας, ακόμα και με συμφωνία εργοδότη-εργαζόμενου, οδηγεί πολλές επιχειρήσεις σε αδυναμία κάλυψης του ωραρίου τους ή διπλών βαρδιών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποια εστιατόρια να κλείνουν μία ή δύο ημέρες την εβδομάδα ή να περιορίζουν το ωράριο λειτουργίας τους, επηρεάζοντας αρνητικά τον τζίρο τους.

Κόστος προσαρμογής και γραφειοκρατία

Η μετάβαση στο νέο ψηφιακό περιβάλλον συνεπάγεται σημαντικό κόστος προσαρμογής και γραφειοκρατική επιβάρυνση, ιδίως για τις μικρές και εποχιακές επιχειρήσεις. Η φύση της εργασίας στα ξενοδοχεία, με συνεχείς αλλαγές βαρδιών, υπερωρίες και ευέλικτες μορφές απασχόλησης, δυσχεραίνει την άμεση και σωστή ενημέρωση της κάρτας, δημιουργώντας κινδύνους αυθαίρετων παραβάσεων και προστίμων.

Χριστίνα Τετράδη, Αντιπρόεδρος του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΞΕΕ), τονίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η κάρτα, αλλά το απαρχαιωμένο νομικό πλαίσιο του 1970 που δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές πραγματικότητες της αγοράς. Ζητήματα όπως ο χρόνος προσέλευσης και αναχώρησης (μόλις 10 λεπτά, σε αντίθεση με 30 στη βιομηχανία), το σπαστό ωράριο που δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες επισιτιστικών τμημάτων (πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό), και η υποχρεωτική ανάπαυση μεταξύ βαρδιών, δημιουργούν πρακτικές δυσκολίες.
Αθέμιτος ανταγωνισμός και αβεβαιότητα

Αθέμιτος ανταγωνισμός και αβεβαιότητα

Τέλος, προκύπτουν ζητήματα αθέμιτου ανταγωνισμού και αβεβαιότητας. Δεν είναι λογικό ορισμένα ξενοδοχεία να υποχρεώνονται στην εφαρμογή του μέτρου, ενώ άλλα εξαιρούνται λόγω του κύριου ΚΑΔ τους, παρόλο που παρέχουν τις ίδιες υπηρεσίες φιλοξενίας. Αυτό δημιουργεί μεγαλύτερο λειτουργικό βάρος για τις επιχειρήσεις που εφαρμόζουν την κάρτα και εντείνει την αβεβαιότητα στον κλάδο.

Συνοψίζοντας, ενώ η Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς τη διαφάνεια και την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, η επιτυχία της στον τουρισμό και την εστίαση απαιτεί την προσαρμογή του νομικού πλαισίου στις ιδιαιτερότητες των κλάδων, την ουσιαστική στήριξη των επιχειρήσεων και έναν ανοιχτό διάλογο με τους εμπλεκόμενους φορείς.

Γιώργος Φλωράς


Μια συζήτηση με αφορμή το άρθρο του george floras για την ψηφιακή κάρτα στο τουρισμό.

Fanis Xouryas αυτή η θέση μοιάζει με .. Αδώνιδος.. κύριε κάτι άλλο πρέπει να προτείνετε .. υπάρχει και ο εκσυγχρονισμός η βελτίωση της ευκολίας σε πιστώσεις οι προδιαγραφές αυστηρές προειδοποιήσεις άλλες παράλληλες ευκαιρίες ο συνασπισμός συνεταιρισμός μικρών επιχειρήσεων οι ευκαιρίες της αγοράς όχι παίρνουμε κεφάλια μπαμ και κάτω. Η τάση είναι από χρόνια 1974 που τα έβλεπα στη Γαλλία πως μπορείς να αντιμετωπίσεις τα καρτέλ τα σούπερ μάρκετ τις σούπερ αγορές και τα όπλα του κεφαλαίου; Θέλουν δούλεμα όλα αυτά. Ευκαιρία τώρα να καταπιαστούμε με τις χαμένες θαμμένες κρυφές ευκαιρίες να μας εμπιστευτεί ο κόσμος. Διαφορετικά μια από τα ίδια όταν το αυγό φθάσει στην έξοδο...

Φίλτατε George Floras, όποιος δεν αντέχει τις υποχρεώσεις του να κλείνει, τελεία και παύλα. Δεν υπάρχει “γκρι δρόμος” και μέση λύση σε αυτούς τους κλάδους, ειδικά ο πρώτος είναι από τους πιό σιχαμερούς για τους εργαζόμενους στην Ελληνική επικράτεια· οι συνθήκες που επιβάλλονται με το έτσι θέλω ως “δικαίωμα του αφεντικού” φτάνουν και ξεπερνούν πολλές φορές την “Μανωλάδα”.

Αν σας προτείνω αυτά που πιστεύω, ήτοι άμεσο BankRun, Πολιτική Απεργία επ΄αόριστον, ανταλλακτικό εμπόριο μέχρι να φύγουμε εντελώς από το έκτρωμα της ΕΕ, θα σας άρεσε σαν λύση ή θα λέγατε ότι είμαι εκτός τόπου και χρόνου; Εφόσον λοιπόν οι πολλοί ανέχονται -και επιβραβεύουν στην κάλπη- την οικονομικοκοινωνικοπολιτική δομή που ζούμε ΝΑΙ να κλείνει ο καθένας που δεν μπορεί να αντέχει το επιχειρείν.-

Fanis Xouryas υπάρχει ένα μοντέλο που λειτουργεί επί δεκαετίες, σε δυο Κλάδους που αποτελούν σημαντικό μέρος της ελληνικής οικονομίας. Όταν αποφασίζεις να αλλάξεις το μοντέλο δραστικά έχει συνέπειες, θετικές και αρνητικές. Οι υποχρεώσεις ορίζονται κάθε φορά από πολιτικές αποφάσεις, συνεπώς η θεωρία "όποιος δεν τις αντέχει να κλείσει" παίρνει πολύ νερό στο κρασί της. Αν αύριο η Πολιτεία αποφασίσει 60% φορολογία για τις επιχειρήσεις πάλι το ίδιο θα πούμε; Οποιος δεν αντέχει τις υποχρεώσεις του να κλείνει;

George Floras

(Διάφορες διάσπαρτες σκέψεις)

Ποιος ο στρατηγικός προγραμματισμός των Ελληνικών επιχειρήσεων πριν την έναρξη δραστηριότητάς τους σε κάποιο κλάδο; Υπάρχει σαφές νομικό και φορολογικό πλαίσιο; Θα αντέξουν βίαιες ή/και έκτακτες μεταβολές του επιχειρηματικού περιβάλλοντος;

Πολλά τέτοια ουσιαστικά ή λιγότερο ουσιαστικά θέματα περνούν από το μυαλό μου και απλά τα καταθέτω γιατί δεν έχουν εύκολες απαντήσεις.

Όταν ο αδελφός μου για παράδειγμα στον Καναδά άνοιξε μια οικοδομικοκατασκευαστική επιχείρηση σε 36 ώρες και ήταν πλήρως λειτουργική, όταν ήταν στην Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπές στις αρχές των 2000s και αγόρασε εκ του μακρόθεν την τωρινή κύρια κατοικία του, η οποία μεταγράφηκε στο όνομά του online real-time στο αντίστοιχο δικό τους Υποθηκοφυλακείο, πως να μην ζηλεύω και να απέχω από το να δραστηριοποιηθώ εδώ και από το 1994 να αρνούμαι να ξοδέψω το παραμικρό πόσο για διακοπές στον Ελληνικό χώρο λόγω συμπεριφορών και προσφερόμενων σχεδόν μηδενικών υπηρεσιών;

Εν κατακλείδι: σε κάθε περίπτωση, ναι, όποιος δεν αντέχει να κλείνει γιατί αυτό επιβάλλει η συγκεκριμένη οικονομική δομή που ζούμε (οικονομικοπολιτικά μιλώντας εννοώ την μορφή καπιταλισμού μας) και δεν κάνουμε τίποτα να την αλλάξουμε προς όφελος των ανθρώπων και όχι του συστήματος.

Fanis Xouryas μιλάς για μια χώρα που έρχεται και σου αλλάζει τους συντελεστές και τα κριτηρια φορολόγησης Δεκέμβριο με αναδρομική ισχύ. Σε μια χώρα που ανακοινώνονται οι φοροελαφρυνσεις από διάφορες εισφορές και η μείωση της προκαταβολής φόρου (πατένταρα) και μένουν στις ανακοινώσεις.Σε μια χώρα που αλλάζει άμεσα η τιμή της ενέργειας όταν αυτή πάει προς τα πάνω αλλά ξεχνάει να κατέβει όταν η τιμή σωστό χρηματιστήριο πέφτει. Για ποιο προγραμματισμό μιλάμε;

Ακολουθούν διάφορες σκέψεις προβληματισμού από τον γράφοντα 

Χρήστο Ρουμελιώτη: