Τσίπρας και ChatGpt
Κρατώ απόλυτα το περιεχόμενο και τη στάση του άρθρου μoυ, αλλά του δίνω βάθος, μεταφορές, ρυθμό και μια αίσθηση ώριμης μαρτυρίας.
Στοχαστική – Ποιητική Πολιτική Εκδοχή
«Τσίπρας».
Ένα όνομα που κάποτε γυάλιζε σαν παλιό, εκλεκτό κρασί.
Το ανοίξαμε με προσμονή, το σηκώσαμε ψηλά σαν υπόσχεση·
μα όσο περνούσαν τα χρόνια, η γεύση πίκρινε,
κι εκεί όπου περιμέναμε ζεστασιά,
ήρθε μια οξύτητα που δεν κατέβαινε πια.
Δεν μετανιώνω που πίστεψα.
Οι άνθρωποι που ζουν δημοκρατικά δεν ντρέπονται για την ελπίδα τους.
Θυμάμαι ακόμη το φως στα πρόσωπα, την προσμονή,
τη σιωπηλή βεβαιότητα ότι κάτι αλλάζει.
Κι όμως, εκείνη η βεβαιότητα έγινε σιγά-σιγά σκιά,
και η σκιά, παγωνιά.
Δεν υιοθετώ όσα κυκλοφορούν σαν σλόγκαν στο διαδίκτυο·
η πραγματικότητα δεν κλείνεται σε σύντομα συνθήματα.
Ούτε ήταν ο Τσίπρας ο δαίμονας που θέλουν οι αντίπαλοι
ούτε ο ήρωας που θέλαμε εμείς.
Ήταν άνθρωπος – και τύχη, και πλάνη, και φόβος μαζί.
Πίστεψε ότι κυβερνούσε υπερωκεάνιο,
μα η θάλασσα γύρω του ήταν γεμάτη σκυλόψαρα,
κι εκείνος βρισκόταν σε μια βαρκούλα
που έτριζε από την πίεση των προσδοκιών μας.
Οι δικοί του τού ψιθύριζαν πως όλα πάνε καλά,
πως η πορεία είναι σωστή,
πως ο κίνδυνος είναι μόνο ψευδαίσθηση.
Και έτσι, με λόγια καθησυχαστικά,
το πλήρωμα αποκοιμήθηκε
και το σκάφος πήρε νερά χωρίς κανείς να το καταλάβει..
Οι πρόωρες εκλογές –
μια απόφαση χωρίς λόγο και επιπόλαιη –
έκοψαν ό,τι νήμα απέμενε.
Η δεξιά ήταν ήδη στον αέρα,
σαν άνεμος που τον νιώθεις πριν σηκώσει σκόνη.
Το ’23 στο Σύνταγμα τον είδα κουρασμένο,
σαν άνθρωπο που ξέρει ότι η ήττα τον κοιτάζει στα μάτια
και δεν έχει πια φωνή να της αντισταθεί.
Προσπάθησα να μιλήσω σε έναν κομματικό μηχανισμό
που είχε ήδη αρχίσει να θρυμματίζεται –
φωνή σε έρημο, που τη σκεπάζει ο άνεμος πριν ακουστεί.
Και τότε κατάλαβα κάτι απλό και σκληρό:
οι ηγέτες δεν πέφτουν πάντα από τα χτυπήματα των αντιπάλων·
πέφτουν από τη σιωπή των δικών τους
και από την αδυναμία να ακούσουν τους ανθρώπους
που τους πίστεψαν πραγματικά.
Κι έτσι μπήκε στο «ψυγείο».
Αυτόν τον σκοτεινό θάλαμο όπου φυλάσσονται
παλιά στελέχη, παλιές ελπίδες, παλιοί λογαριασμοί.
Έναν χώρο όπου το σύστημα – παλιό ή νέο –
κρατά εφεδρείες για τη στιγμή που θα ξαναχρειαστούν.
Έναν τόπο όπου ο χρόνος δεν κυλά,
μακρυά από τη βουή του δρόμου
και από την αλήθεια των πολιτών.
Τώρα προσπαθεί να βγει.
Το αντιλαμβάνομαι από τον τρόπο που μιλά,
από τις λέξεις που βουίζουν σαν τύμπανα,
από τη σκηνοθεσία που στήνεται πάλι γύρω του.
Μα το κρασί που ξίνισε δεν γυρίζει πίσω.
Και τα πρόσωπα γύρω του –
νέα, παλιά, καχύποπτα –
δεν έχουν πια εκείνο το φως.
Η δημοκρατία όμως δεν μπαίνει σε ψυγείο.
Κρυώνει, τρέμει, ραγίζει,
μα δεν παγώνει.
Ξαποσταίνει,
κι έπειτα, σαν άνθρωπος που σηκώνεται βαριά από καρέκλα,
ξαναστέκεται στα πόδια της.
Θέλει μάτια ανοιχτά στο σκοτάδι,
θέλει νου καθαρό,
θέλει ψυχή πρόθυμη να δει όχι αυτό που θα ήθελε,
αλλά αυτό που πραγματικά είναι.
Προσοχή στο ψυγείο λοιπόν.
Ένας μπαίνει, άλλος βγαίνει.
Και αυτός που βγαίνει κρατά στο χέρι του κουτάλες
για να σερβίρει πάλι τις παλιές συνταγές
με νέα ονόματα και νέα προσωπεία.
Παλιές δυνάμεις, παλιοί μηχανισμοί, γόνοι, νονοί και παραγιοί
που στέκονται έτοιμοι στη γωνία
με το ίδιο φτυάρι
να θάψουν ό,τι δεν τους εξυπηρετεί.
Οι “παπαγάλοι” θα ξανατραγουδήσουν ποιήματα
που έμαθαν απ’ έξω,
και θα τα κραδαίνουν σαν σπαθιά
την κατάλληλη στιγμή.
Γιατί οι καιροί είναι πονηροί.
Και δεν είναι μόνο οι λύκοι·
είναι κι εκείνοι που μοιάζουν με αρνιά
αλλά έχουν μάθει να βολεύονται στις σκιές.
Η δημοκρατία είναι εύθραυστη·
και την ίδια στιγμή η μόνη δύναμη που μας μένει.
Μας καλεί να την υπερασπιστούμε,
όχι με συνθήματα,
αλλά με κρίση,
με αντοχή,
με καθαρή ματιά απέναντι
σε κάθε πρόσωπο που ζητά τη φωνή μας.
Καλύτερη τύχη λοιπόν νάχουμε – χωρίς κραυγές
μα πάνω από όλα,
καθαρό μυαλό.
Και ίσως λίγη πίστη στον Θεό των αγώνων:
εκείνον που ξέρει πως η δικαιοσύνη
δεν χαρίζεται·
κατακτιέται.
Χρήστος Ρουμελιώτης, ετών 72
Κυψέλη, Αθήνα – 4/12/2025
Και μια άλλη πιο επιθετική πολιτική εκδοχή :
Παρακάτω σου δίνω μέσω chatgpt μια πιο κοφτερή, πιο αιχμηρή, πιο πολιτικά επιθετική εκδοχή, χωρίς υπερβολές, αλλά με καθαρή κόψη, σαφή στόχευση και μια ώριμη οργή που πατάει στη λογική.
Κοφτερή – Επιθετική Πολιτική Εκδοχή
«Τσίπρας».
Ένα όνομα που κάποτε μας ζέστανε. Σήμερα, μόνο μια ξινή γεύση που δεν λέει να φύγει.
Όχι γιατί προδόθηκε μια ιδεολογία – αυτά συμβαίνουν στην πολιτική.
Αλλά γιατί προδόθηκε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που πίστεψε,
ρίχτηκε στη μάχη, έχασε δουλειές, ευκαιρίες, υγεία,
και στο τέλος έμεινε να κοιτάει τον πρώην ηγέτη της
να κάνει αυτά ακριβώς που κατηγορούσε.
Δεν αποδέχομαι τα φτηνά συνθήματα του διαδικτύου.
Δεν χρειάζονται.
Η αλήθεια είναι πιο σκληρή από οποιοδήποτε τρολάρισμα.
Ο Τσίπρας δεν απέτυχε επειδή ήταν «κακός».
Απέτυχε επειδή πίστεψε ότι κυβερνάει ως υπερδύναμη
ενώ στεκόταν σε μια λαστιχένια βάρκα
που έμπαζε νερά από παντού.
Κι αντί να πιάσει το κουπί,
έβαλε το αυτί του στους κόλακες.
Και οι κόλακες – πάντα – οδηγούν στην καταστροφή.
Οι πρόωρες εκλογές;
Ένα πολιτικό έγκλημα χωρίς ανάγκη και χωρίς λογική.
Ένα δώρο στη Δεξιά,
ένα φιλί ζωής στον Μητσοτακισμό που τότε ακόμα ξεπρόβαλε δειλά δειλά.
Του έδωσε οξυγόνο, χρόνο, πεδίο.
Η αντιπολίτευση κατέρρεε και εκείνος… αφουγκραζόταν τον εαυτό του.
Το ’23 στο Σύνταγμα είδα το τέλος του.
Ένα βλέμμα κουρασμένο, ένα κόμμα διαλυμένο,
μια ηγεσία που ενώ έχανε δεν
είχε ούτε αξιοπρέπεια να το παραδεχτεί.
Προσπάθησα να μιλήσω σε κομματικούς μηχανισμούς –
τι να μιλήσεις; Ερείπια που δεν ακούνε τίποτα πέρα από τον εαυτό τους.
Κι ύστερα, η «εξαφάνιση».
Το περίφημο «ψυγείο».
Ο τόπος όπου το σύστημα φυλάει τα στελέχη που δεν τόλμησαν
ή που δεν άντεξαν,
ώστε να τα ξαναχρησιμοποιήσει αργότερα,
άβουλα και ευγνώμονα.
Και πράγματι – να τος πάλι.
Με σκηνοθεσίες, με φιλικά μέσα,
με ξαναζεσταμένες ατάκες και ύφος «επιστροφής».
Μόνο που η εποχή άλλαξε·
κι εμείς μαζί της.
Το κρασί ξίνισε.
Και το κοινό δεν είναι πια διψασμένο – είναι καχύποπτο.
Γιατί τώρα βλέπουμε καθαρά:
όποιος βγαίνει από το ψυγείο
δεν επιστρέφει για να υπηρετήσει τη δημοκρατία.
Επιστρέφει για να εξυπηρετήσει τον λογαριασμό αυτών που τον έβαλαν μέσα
και τώρα θέλουν να τον ξαναβγάλουν.
Ο «παλιός κόσμος» βγήκε από τις χαραμάδες.
Γόνοι, νονοί, βαφτισιμιές εξουσίας,
παλιοί μηχανισμοί που αλλάζουν μόνο μάσκα, όχι πρόσωπο.
Όλοι σε παράταξη,
με φτυάρι στο χέρι για να θάψουν ό,τι τους εμποδίζει.
Οι παπαγάλοι έχουν ήδη μάθει απ’ έξω το νέο αφήγημα.
Το κραδαίνουν σαν σπαθί και περιμένουν το σύνθημα.
Η τοξικότητα έχει γίνει επάγγελμα και επένδυση.
Και οι εποχές – ναι – είναι πονηρές.
Μα η δημοκρατία δεν παγώνει.
Δεν τη φυλακίζεις σε ψυγεία,
ούτε την παγιδεύεις σε τεχνητές επιστροφές.
Αντέχει, ζεσταίνεται, ξαναζεί.
Όσο υπάρχουν πολίτες που δεν ξεγελιούνται πια.
Γι’ αυτό θέλει προσοχή.
Όχι τρόμο.
Νηφαλιότητα.
Θάρρος.
Και μια αποφασιστική άρνηση
να ξαναζήσουμε τα ίδια με άλλα ονόματα.
Ο νέος Δημοκρατικός δρόμος (Κίνημα Δημοκρατίας) δεν χρειάζεται σωτήρες.
Χρειάζεται καθαρή κρίση.
Και μάτια ανοιχτά σε κάθε πολιτικό –
δεξιό, κεντρώο, αριστερό –
που διεκδικεί τη φωνή μας κρατώντας πίσω του
τον ίσκιο του παλιού συστήματος.
Καλή τύχη λοιπόν.
Αλλά όχι πια τυφλή εμπιστοσύνη.
Γιατί η δημοκρατία είναι δική μας υπόθεση.
Και κανένας «επιστρέφων» δεν θα την ξαναβάλει στο ψυγείο
χωρίς να μας βρει απέναντί του.
Ευχαριστώ το ChatGpt (χαχαχά)
Χρήστος Σ. Ρουμελιώτης
Comments
Post a Comment